Op het terrein van onze kern FLAC Oostkamp werd aan ons nieuw lid Lindsey De Grande haar clubtrui overhandigd door de kernvoorzitter Carlos Baillieu. Bij die gelegenheid stelde bestuurslid Ives Goudeseune enkele vragen aan Lindsey. Hieronder het verslag van dit interview.
“”Foto V. Heleven”””””””””””””””””””””””””””
Ives:
2011 begon schitterend met twee Belgische records op de 1500 meter indoor en een zesde plaats op het Europese Indoor Kampioenschap. Maar “de grote droom” Wereldkampioenschap en de Olympische Spelen in Londen kon niet worden ingevuld. Het begin van alle ellende Lindsey ?
Lindsey:
Mijn indoorseizoen in 2011 was inderdaad een onverwachts succes! Ik was bezig met mijn stage voor kinesitherapie, dus ik had helemaal niet verwacht die prestaties te leveren! Richting het zomerseizoen was ik echter telkens wat ziek, heel vermoeid, allerlei infecties en de recuperatie tussen de trainingen liep niet zoals gewenst. Ik dacht dat het kwam door de combinatie studeren en trainen, maar na het EK beloften begin juli, bleek dat ik chronische leukemie had. Dat was meteen een verklaring voor de voorbije maanden, maar tegelijk een grote shock, omdat je dit helemaal niet verwacht. De ene moment ben je topsporter, en de andere moment krijg je de diagnose van kanker, dat voelde heel onwezenlijk en hard, al dringt zoiets pas veel later echt door.
Ives,
Hoe ga je daarmee om ? Sportieve plannen, Olympische Spelen tegenover levensverwachting en levenskwaliteit. Wat was de grootste bekommernis.
Lindsey:
Ik denk dat mensen altijd spontaan denken aan het grootste doel waar ze mee bezig zijn, bij mij was dit inderdaad het WK atletiek en de Olympische Spelen in Londen. Ik kon me niet voorstellen dat ik zou moeten stoppen met lopen en dit zou wegvallen, dus ik vroeg meteen of ik nog ging kunnen blijven lopen. Veel ervaring hadden de dokters daar niet echt mee. De meeste mensen die deze kanker krijgen, zijn 70+ qua leeftijd en dus niet meer zo actief als mij qua levensstijl. Het zou een lange tocht van trial and error worden. Maar gaandeweg besef je ook dat er meer is dan het lopen, ondanks dat lopen m’n passie is en m’n rode draad doorheen het leven. Maar om te kunnen leven, om te kunnen lopen, moet er effectief levenskwaliteit en levenskwantiteit zijn. Dat was met de medicatie soms heel heftig. De nevenwerkingen waren fel aanwezig en het leven werd steeds meer overleven.
Ives,
Mensen dachten wellicht dat het niet zo slecht kon zijn met je toen je bleef trainen, al zal trainen hier wel niet het beste gekozen woord zijn.
Lindsey:
Het gebeurt vaak dat mensen snel oordelen over een situatie waar ze niets van afweten. Vaak is het zo dat als iets niet zichtbaar is, het zogezegd niet bestaat. Maar helaas is de realiteit heel anders, en heb ik zelf geleerd dat je niet kunt oordelen over anderen. Ik bleef inderdaad zo goed mogelijk actief, maar in vergelijking met mijn trainingen voorheen, stelde dit weinig voor. Uiteraard was ik dankbaar dat dit wel nog lukte, maar de confrontatie met mijn ziekte, was toch best pijnlijk! Ik probeerde wat trage duurloopjes te doen, in de hoop dat mocht ik ooit genezen of stabiel zijn, misschien toch m’n topsportdroom terug kon oppikken. Gans in het begin hoopte ik nog topsport te kunnen combineren met m’n ziekte, maar dat bleek al snel geen optie. Soms had ik ook quasi geen energie, maar mentaal wilde ik dan toch lopen. Voor mezelf was dit mijn houvast, en het was vaak het enige wat ik kon doen op een dag. Maar het alternatief was een ganse dag in de zetel liggen, en daar zou ik me zeker niet beter van gevoeld hebben.
Ives,
Doorheen die moeilijke periode, ondertussen tien jaar verder, krijg je zicht op een Olympisch ticket zomer 2021, dankzij een schitterende prestatie in juni dit jaar in Spanje op de 1500m. Daar liep je 4’13”45, uw snelste tijd sedert 2011.Snelste tijd 4’09”20. Vreugde met de goede tijd en ontgoocheling bij niet-selectie voor Tokio, hoe moeten we of kunnen we dit inschatten ?
Lindsey:
Uiteindelijk ben ik op de 54ste plaats geëindigd op de gezuiverde wereldranglijst en de top 45 was nodig om naar de Olympische Spelen te gaan. Tijdens die selectie-periode was het door privé omstandigheden die ik zelf niet in de hand had, een vreselijke harde en pijnlijke periode waar ik me nu nog steeds doorheen aan het worstelen ben. Dat ik die prestaties in die situatie nog heb kunnen leveren, is op zich misschien al een klein wonder. Maar voor de Olympische Spelen, moeten alle puzzelstukjes in elkaar vallen, en mijn puzzel leek eerder verbrijzeld. Dan moet je ook nuchter zijn en je realiseren dat het net niet goed genoeg was. Het is uiteraard jammer dat ik Tokio heb gemist, maar ik weet dat ik er zelf alles aan heb gedaan wat ik kon. De niet-selectie is in dat geval dan ook relatief in het leven.
Ives,
Als laatste vraag maar wellicht niet onverwacht. Waarom kies je voor Flac?
Lindsey:
Ik ken Flac uiteraard al jaren als een grote, standvastige West-Vlaamse club, die zich enorm inzet, met respect voor alle leden. Vorig jaar heb ik er mijn stage gedaan tijdens mijn opleiding voor Initiator Atletiek en ik voelde meteen het vertrouwen en de steun, die je hoopt bij een club te voelen! Aangezien ik zelf geboren en getogen ben in West-Vlaanderen, voelt het dan ook een beetje als thuiskomen om terug bij een West-Vlaamse club lid te zijn. Aangezien zij ook de waarden uitstralen die ik belangrijk vind als atleet en als mens, klopt dit plaatje voor mij bij Flac!